38.Nie mogę tak żyć cz.3

  Oswajanie się z myślą bycia singielką zajęło mi blisko dwa tygodnie. Przez ten czas wciąż miewałam odruchy związane z Rafą. Coś jest nie tak "-Idę do Rafy". Dopada mnie nuda "-Gdzie jest Rafa?" I tak w kółko. Po dłuższym czasie zrozumiałam, że jego już nie ma w moim życiu. Jest postacią drugoplanową. Nie wiem ile zajęło to jemu, a być może nadal nie przywykł do tej sytuacji. Może nadal za mną tęskni? A może już znalazł pocieszenie w ramionach innej?
   -El! Ogarnij się! Zaraz trening!- krzyknęłam sama do siebie i uderzyłam się w twarz. Przez tę całą sytuację kompletnie nie mogłam skupić swojej uwagi na tym, co na prawdę ważne. Postanowiłam więc ożywić się jakąś nocną imprezą w klubie, czy gdziekolwiek.
  Nerwowo spakowałam rzeczy potrzebne na trening i gotowa podeszłam do drzwi. Chcąc nacisnąć na klamkę usłyszałam głośne pukanie. Natychmiastowo pociągnęłam wrota do siebie i uniosłam głowę, by widzieć, kto to taki zapukał do mych drzwi.
   -Dzień dobry. Moje imię Maria Ruiz. Zajmuję się gorącymi tematami z życia gwiazd i piszę na ten temat artykuły w sławnej gazecie dla nastolatków. Mogłaby pani odpowiedzieć na kilka moich pytań?- spytała jak najbardziej poważnie i zrobiła pytającą minę.
   -Przepraszam, teraz nie mogę. Trening nie zaczeka- rzekłam oschle i sztucznie uniosłam kącik ust do góry.
   -A mogłybyśmy umówić się na spotkanie?
   -Nie...- uniosłam brwi do góry dziwiąc się, że jeszcze sobie nie poszła.
   -Bardzo mi na tym zależy. Jest pani osobą, o której teraz najwięcej się mówi. Nigdzie nie ukazują się wywiady z panią... Chciałabym być tą pierwszą, która przeprowadzi z panią wywiad- uśmiechnęła się błagalnie.
   -Nie. Nie udzielam wywiadów gazetom- stwierdziłam i ruszyłam w stronę windy. Ta jednak nie odpuszczała i weszła za mną.
  Moją uwagę od razu przykuły jej dziwne, kolorowe oczy. Nie były one ani niebieskie, ani zielone, ani też brązowe. Mieniły się w świetle różnymi odcieniami. Przez kilka dobrych minut zastanawiałam się nad tym, jak to możliwe. Do tego była ruda. Nie to, żebym miała jakieś uprzedzenia do rudych, ale w moim życiu spotykałam wiele takich osób. Na jej twarzy dostrzec można było kilka pomarańczowych piegów. Były one ledwo widoczne spod grubej warstwy podkładu i pudru. Dosyć sztuczna kobieta podążała za mną aż do samochodu po drodze nagabując mnie na choć krótki wywiad. Wciąż stanowczo odmawiałam jej.
   -El! Jak dobrze cię widzieć!- krzyknął i uśmiechnął się szeroko jeden z hiszpańskich graczy Barcelony. Wiedziałam, że wiecznie miewający problemy Munir ma do mnie jakąś sprawę. Ciekawa byłam jedynie, czegóż chce akurat ode mnie.
   -Hej... Co znowu?- zapytałam zrezygnowana.
   -Widzę, że znasz mnie jak nikt- uśmiechnął się pod nosem. -Mam pewną sprawę. Potrzebuję osoby, która jest na tyle sprytna, by wydusić od moich przyjaciół, co szykują na moje urodziny. To ważne. Chciałbym móc się na to przygotować, bo powiedzieli mi jedyne, że będzie bolało, ale jednocześnie uśmieję się przy tym.
   -I co? Że niby ja mam się tego dowiedzieć? Brawo! Lepiej wybrać nie mogłeś!- rzekłam podniesionym głosem.
   -Proszę... Dobra. Pięknie proszę- padł na kolana.
   -Jak ja to lubię... Dobra. Nie musiałeś klękać, ale uwielbiam jak faceci to robią- zaśmiałam się i pogłaskałam go po włosach po czym poszłam dalej. Moją uwagę zwróciła ta sama, ruda reporterka stojąca tuż za samochodem Alvesa. Zafascynowana była tym, co znajdowało się w jej aparacie i nawet nie zauważyła, jak do niej podeszłam. Ustałam kilka kroków od niej i rzuciłam swoje groźne spojrzenie. -Co ty do cholery tu robisz, co?! Śledzisz mnie?- zapytałam nieco rozzłoszczona.
   -Nie... Ja...- nie mogła się wysłowić przez dość długi czas, lecz ułatwiłam jej to.
   -Ty tylko pojechałaś za mną, co nazywa się śledzeniem i robiłaś mi zdjęcia, gdy rozmawiałam z przyjacielem w dosyć niezręcznej sytuacji, co nazywa się raczej naruszaniem prywatności. Posłuchaj mnie. Nie jestem osobą, która w takiej sytuacji będzie jedynie patrzyć, jak jej prawnicy kontaktują się z twoim adwokatem. Jeżeli nie dasz mi spokoju, bo zdarzają się takie przypadki, to pożałujesz. Jak was nie było, to żyło mi się idealnie- zagroziłam reporterce.
   -Ale to nie tak... Ja na prawdę muszę przeprowadzić ten wywiad z tobą. Inaczej szef mi nie daruje- zaczęła szlochać tak głośno, jak chyba tylko umiała. -On zagroził, że... Że... Że wyrzuci mnie z firmy. Ja nie mam gdzie pójść. Ta praca jest moim jedynym źródłem pieniędzy. Nie poradzę sobie bez pracy...
   -Nie. Nie udzielę wywiadu. Na pytania reporterów odpowiadam tylko na konferencjach. Więc już daj sobie spokój i zostaw mnie w spokoju- rzuciłam oschle i odeszłam.
  Na zewnątrz wyglądałam dosyć spokojnie, ale wewnątrz aż się we mnie gotowało. Przez całe pół roku, gdy stawałam się sławna, żaden z reporterów nie śmiał podejść do mnie i przeprowadzić ze mną wywiadu. Jedyne co robili to zdjęcia z ukrycia. Teraz nagle wiele mediów zaczęło się mną interesować i wchodzić mi w drogę.
  Trening minął mi tak szybko. Przez blisko dwie godziny biegałam i wykonywałam specjalne ćwiczenia z dala od pozostałych piłkarzy. Leczyłam bowiem kontuzję, której doznałam w jednym z meczów tuż po rozstaniu z Rafą. Pozwoliła mi ona na nie zbyt częste widywanie się z byłym narzeczonym. Miał to być niestety i na szczęście mój ostatni indywidualny trening. Tak już zdecydował sztab medyczny. Martwiło mnie jedynie to, że mimo iż byłam tak nie daleko reszty piłkarzy, to i tak dowiadywałam się o wszystkim ostatnia. Ktoś spodziewa się dziecka- dowiaduję się trzy dni później z mediów. Ktoś doznaje kontuzji na treningu- zauważam jego brak dopiero następnego dnia. Lecz wreszcie miał nadejść tego koniec. Powrót do normalnych ćwiczeń w GRUPIE, nie w samotności.
   -Co z tobą?- zapytał podchodząc bliżej mnie trener klubu z Katalonii. Zauważył, że zostałam po treningu na boisku i wyżywałam się na mojej szczęśliwej piłce, którą zachowałam. Byłam strasznie zła na samą siebie. Byłam zła, że oddaliłam się od nich wszystkich  w tak krótkim czasie. Byłam zła na to, że pozwoliłam sobie na blisko dwa tygodnie bez gry w meczach ligowych. Byłam zła tak po prostu. Czasami zdarzały mi się takie napady złości. Brały się z błahych powodów takich jak te.
   -Nic. Zostaw mnie samą- rzekłam i uderzyłam piłkę w stronę bramki.
   -Chcesz pogadać?- zapytał z wyczuwalną niechęcią w głosie.
   -Nie- krótko i na temat. Tak lubiłam.
   -Jesteś pewna? Jakby co, jestem w tym... Tym jakby moim mini gabinecie- zaśmiał się i zaczął powoli odchodzić.
   -Zaczekaj!- krzyknęłam zdecydowanie.
   -Czyli jednak potrzebujesz pomocy- uśmiechnął się szyderczo.
   -Nie... Nie chcę z ciebie robić psychologa. Chciałam tylko zapytać, czy zamierzasz mnie wystawić w sobotnim meczu?- zrobiłam poker face'a i czekałam na odpowiedź. -To dla mnie ważne- dodałam po dłuższej chwili.
   -El, to nie takie proste. Nie jesteś jeszcze w pełni sił i nie wiem, czy nie narazisz się na powtórną kontuzję. Wystawienie cię byłoby bardzo ryzykowne- stwierdził ze współczuciem w głosie.
   -Ale lekarze dali mi już zielone światło do gry. Chcę grać. Wiesz, że nie odpuszczę ci tego...
   -Wiem, ale... Wiem, że jesteś typem osoby, która stawia sobie wysokie cele, ale nie pozwolę ci narażać przy tym swojego zdrowia- stwierdził prawdopodobnie chcąc zrobić mi na złość.
   -Luis!- krzyknęłam nagle zatrzymując się w miejscu. Ten spojrzał na mnie pytająco i pokiwał przecząco głową. -Ja MUSZĘ zagrać, rozumiesz?- wciąż stałam w jednym miejscu i rzucałam mu zniewalające spojrzenia.
   -A czemuż to MUSISZ? Gdyby nic nie  miało się wtedy zdarzyć to powiedziałabyś "CHCĘ". O co chodzi?- spytał zmartwiony.
   -Brat. Brat ma przyjechać specjalnie na ten jeden mecz. Dosyć długo go nie widziałam i to dla mnie ważne. Nie chcę go zawieść- rzekłam ze stoickim spokojem. Tak. Leondre miał przylecieć do Barcelony w trakcie ważnej trasy koncertowej specjalnie na mój mecz. Było to dla mnie ogromnie ważne
   -A więc o to chodzi... Zobaczymy, co się da zrobić. A teraz chodź, bo ta kobieta nie będzie na ciebie wiecznie czekała- uśmiechnął się i poklepał mnie po plecach.
   -Jaka kobieta?- zapytałam zdziwiona bądź też zezłoszczona.
   -Reporterka jednego z tych... Plotkarskich czasopism- stwierdził i prowadził mnie do samochodu.
   -O nie. Znowu ona...- załamana skryłam twarz w dłoniach.
   -Natrętna reporterka?
   -Tak. To już kolejna w tym tygodniu. Co się tak nagle stało?- zapytałam bardziej doświadczonego w fachu.
   -No wiesz... Stałaś się medialna po rozstaniu z Rafinhą. Teraz każdy chce wiedzieć, co czujesz i co stało się między wami. Nie czytasz gazet? Każda pisze co innego na temat waszego rozstania. Powiem ci, że kontakty z mediami się przydają.
   -Czyli co? Mam jej udzielić wywiadu?- zapytałam.
   -Jeden wywiad dla plotkarskiego magazynu cię nie zbawi- zaśmiał się pod nosem.
   -Co cię tak śmieszy?
   -Wiesz... Do tej pory na twój temat krążyły tylko jakieś chore spekulacje. Może teraz wreszcie ludzie dowiedzą się choć części prawdy...- ucałował mnie w policzek i odszedł kawałek. -Do zobaczenia na jutrzejszym treningu.
   -Do widzenia- uśmiechnęłam się i z nowymi siłami ruszyłam w stronę swojego auta.
  Podeszłam do rudej, sztucznej kobiety i spojrzałam jej w oczy. Nic nie mówiąc stałyśmy naprzeciw siebie i chyba grałyśmy w tak zwaną "walkę na spojrzenia". Gdy właśnie chciała coś powiedzieć, zgasiłam jej entuzjazm i wyrwałam się pierwsza.
   -Odpowiem na kilka pytań. Czas znajdę niestety dopiero jutro około piętnastej. Pasuje?- zapytałam lekceważąco.
   -Dobrze. Będę u pani punktualnie o piętnastej.
   -Do widzenia- powiedziałam i wsiadłam do samochodu ruszając od razu w stronę hotelu, w którym mieszkałam.
  Po powrocie od razu udałam się pod prysznic, by zmyć z siebie trudy biegowego treningu. Następnie przygotowałam ciuchy, w których miałam zamiar wyjść na imprezę i tymczasowo ubrałam się w wygodny dres. Była bowiem dopiero 13, a popołudniem raczej nikt nie wybiera się na dyskoteki. Podczas gdy spokojnie parzyłam sobie herbatę do głowy wpadła mi jedna bardzo ważna myśl. Przecież teraz nie mogłam od tak iść sobie na imprezę. Zostałabym tam przecież 'zjedzona'. "I co ja biedna teraz zrobię?"- pomyślałam załamana. Tak strasznie nakręciłam się na ten alkohol, tańce i klimat panujący w klubie. Nie byłam na żadnej NORMALNEJ imprezie od pół roku i cholernie mi tego brakowało. Nie chciałam tak po prostu rezygnować z tego wyjścia. Szybko wpadł mi do głowy pomysł zmienienia wyglądu. Tak na jedną noc stać się kimś innym. Kimś, kto będzie mógł robić co tylko będzie chciał. Tak. Tak, spodobał mi się ten pomysł. Szybko ruszyłam w miasto przebierając się uprzednio w pierwsze ciuchy z szafy, które wpadły mi w ręce. W małej drogerii kupiłam szamponetkę zmywalną po jednym myciu i kilka kosmetyków, których nie miałam zbyt wiele w domu. Następnie weszłam do jakiegoś sklepu, gdzie znalazłam kolorowe soczewki i wróciłam do swojego mieszkania. Nieśpiesznie rozpakowałam 'zakupy' i udałam się do łazienki. Tam wzięłam jeszcze jeden szybki prysznic i zaczęłam przygotowania do wieczornego wyjścia. Najpierw ufarbowałam włosy, co sprawiło mi największą przyjemność. Z Czerwonej diablicy stałam się uroczą blondynką. Ta zmiana była tak widoczna... Na prawdę miałam wrażenie, że razem z kolorem włosów zmieniło się także moje wnętrze. Następnie nałożyłam na gałki oczne soczewki, które sprawiły, że moje oczy z jasno niebieskich zrobiły się kasztanowe. Kolejna zmiana i wtedy już chyba nawet Rafa by mnie nie rozpoznał. Potem przyszedł czas na, mimo wszystko, lekki makijaż i wybór biżuterii. Musiałam jednak zepsuć elegancki i kobiecy wygląd cienkimi frotkami, które założyłam na ręce. Nie ukrywałam przed nikim swoich tatuaży, więc każdy mógł rozpoznać mnie po tych właśnie malunkach na moich rękach. Gdy dochodziła właśnie osiemnasta postanowiłam wdziać wybrany wcześniej strój, czyli krótkie, białe spodenki, które zakrywały jedynie połowę mojego tyłka, ale raz się żyje oraz typowej dla mnie, czarnej bluzki do pępka z inicjałami Deana Ambrose'a. Do tego czarne trampki na lekkim podwyższeniu i byłam gotowa. Pozostało mi jeszcze sporo wolnego czasu, który spędziłam na rozmyślaniu. Na rozmyślaniu o swoim życiu i na tym, co mogę powiedzieć reporterce, która miała przyjść następnego dnia. Przez blisko dwie godziny na myśl nie przyszło mi nic konkretnego. Nie potrafiłam nawet ułożyć sensownego zdania. Zabawne było, że gdy już coś wymyśliłam i chciałam usłyszeć,jak brzmi to na prawdę, to język plątał mi się jak wtedy, gdy po raz pierwszy zobaczyłam Leondre na żywo. Wreszcie postanowiłam wyruszyć w drogę.. Podekscytowana wzięłam torebkę do ręki i wpakowałam do niej portfel po czym zaczęłam poszukiwania mojego wiecznie gubiącego się telefonu. Nie było go nigdzie. Dosłownie nigdzie. Chcąc znaleźć moją zgubę poprosiłam miłego sąsiada, który wprowadził się niedawno, by zadzwonił na mój numer. Wytłumaczyłam mu w między czasie, że jestem znajomą El i zapodziałam gdzieś swój telefon. Niestety nie usłyszałam melodii, którą miałam na dzwonku, lecz głos jednego z pracowników Ciutat Esportiva, którego znałam dosyć dobrze.
   -Jorge? Skąd wziąłeś mój telefon?- zapytałam zdziwiona.
   -Znalazłem go dziś popołudniu. Nie wiedziałem do kogo należy, więc zabrałem go do biura. Teraz nagle zadzwonił, więc odebrałem...
   -Ok. Zaraz tam będę. Tylko nigdzie nie idź, dobrze?- upewniłam się, czy na pewno go tam zastanę i szybko zbiegłam na dół.
  Po kilku minutach jazdy znajdowałam się już w centrum treningowym Barcelony i szukałam Jorge. Znalazłam go w jednym z biur przeznaczonych dla pracowników Ciutat Esportiva.
   -Jorge... Jak to dobrze, że to ty go znalazłeś- przytuliłam starszego pana.
   -Przepraszam, ale kim pani jest?- zapytał zdziwiony.
   -A no tak... Jestem przyjaciółką El. To mój telefon, który pożyczyłam tej niezdarze i jeszcze do tego zostawiła go tutaj. Wiedziałam, że coś z nim zrobi- pokręciłam głową udając zrezygnowaną.
   -Dobrze... Ale skąd znasz moje imię?
   -El bardzo wiele o tobie opowiadała- uśmiechnęłam się delikatnie.
   -A więc tak... Jednak podziwia moją osobę. Bardzo się z tego powodu cieszę- zabawnie wypiął klatkę piersiową do przodu i zaśmiał się delikatnie.
   -Przepraszam, ale śpieszę się. Dziękuję i przepraszam za kłopot- podziękowałam starcowi i pośpiesznie wyszłam z biura.

  Nie znałam jeszcze centrum treningowego tak, jak powinnam, więc trudno było mi znaleźć wyjście. Błąkałam się po korytarzach Ciutat i nie miałam pojęcia gdzie iść. Strasznie śpieszyło mi się, by znaleźć się na imprezie jak najszybciej. Zdążyłam się już zdenerwować i nerwowo pocierałam dłońmi. Byłam zła na siebie, że nie chodziłam na te 'wycieczki' chłopaków po centrum. Gdybym wtedy chodziła razem z nimi, to teraz nie miałabym kłopotu... Tak to już ze mną jest. Nie pomyślę wcześniej. Nagle jednak moją uwagę przykuła biała karteczka złożona wiele razy. Przechodziłam tym korytarzem chyba pięć razy, lecz dopiero teraz zauważyłam świstek papieru. Początkowo myślałam, że to jakiś zwykły śmieć, który wypadł komuś z kieszeni, lecz postanowiłam go podnieść. Szybko rozłożyłam karteczkę będąc ciekawą jej treści i przeczytałam pierwsze zdanie na głos.

-"El moja kochana,

Miłości ma zakazana."

  Skończyłam w tym miejscu. Wiedziałam już, że jest to wiersz, bądź list dla mnie. Zastanawiałam się, czy czytać go dalej i dowiedzieć się, któż taki go napisał. Oprócz tego, że chciałam się bawić, chciałam także usłyszeć, bądź też przeczytać kilka miłych słów o mnie. Ciekawość tym razem wygrała. Przeczytałam więc dalszy ciąg wiersza w myślach. 

"El moja kochana,

Miłości ma zakazana.

Twych pocałunków pragnę jak nikt inny,

 Twych objęć potrzebuję jak powietrza.

A najgorsze jest to, że czuję się winny,

Znienawidzony przez ciebie bardziej niż reszta.

Wciąż rozmyślam o tobie,

O tych chwilach spędzonych wspólnie,

O twych pocałunkach szczególnie,

O tym jasnym, płynącym nad nami niebie.

Jak nigdy dotąd pragnę twojego dotyku,

Marzę o uśmiechu twojego promyku.

Nocami nie mogę spać,

bo muszę się o ciebie bać.

Moim ramieniem chcę cię zawsze chronić,

Lecz teraz mogę tylko tęsknić.

Teraz mogę jedynie patrzeć na ciebie z ukrycia,

I obserwować jak nasza miłość zanika."

R.A.A

  Serce mi się krajało. Mając w głowie te słowa nie mogłam powstrzymać łez. Nie mogłam powstrzymać nerwowego drgania rąk. To wszystko było dla mnie zbyt poważne. Nie rozumiałam kompletnie na czym polega miłość, ale jednak potrafiłam się zakochać. Nieszczęśliwie się zakochać. Ten wiersz wyrażał masę uczuć Rafinhii. Uczuć, które zraniłam. Czułam się winna tego wszystkiego. Wiedziałam już, że cierpi. Cierpi tysiące razy gorzej niż ja. Gorzej niż kiedykolwiek cierpiał.

   -Nie mogę tak żyć! Rozumiesz? Nie możesz tak żyć, El!- krzyczałam sama do siebie.